معجزه غدیر (عذاب منکر غدیر)

آمدن عذاب الهى بر منکر غدير
پس از مراسم بيعت گرفتن از مردم براى اميرالمؤمنين علیه السلام در غدیرخم باز هم پيامبر صلی الله علیه و آله فضائل اميرالمؤمنين علیه السلام را بيان مى ‏فرمودند تا اين كه بعضى از منافقين بر آشفته شدند. و در اين ميان حارث بن نعمان فهرى با پيامبر درشتى كرد و گفت: وقتى تو رسول الله‏ باشى و على جانشين تو و فاطمه دخترت بهترين زنان عالم و حسن و حسين سيد جوانان اهل قريش، پس براى قريش چيزى باقى نگذاشته ‏اى!
پيامبر صلی الله علیه وآله فرمودند: اين كار را خدا كرده نه من. حارث گفت: آيا کار امروز هم از طرف خدا بود، يا از طرف خودت؟
پيامبر صلی الله علیه وآله قسم خوردند و فرمودند: همه اين ها از طرف خداست. حارث سخنان كفرآميزى گفت و پيامبرصلی الله علیه وآله او را به تقوا و توبه دعوت كردند، امّا حارث سر را به سوى آسمان بلند كرد و گفت: خدايا، اگر محمّد راست مى ‏گويد، سنگى بر ما ببار و اگر دروغ مى ‏گويد، عذابى بر او نازل كن!
پيامبر صلی الله علیه وآله فرمودند: يا توبه كن، يا از پيش ما برو. گفت: راه سوّمی هم هست و آن این که در امر خلافت براى قريش نصيبى قرار بدهى.
پيامبر صلی الله علیه وآله فرمودند: اين كار دست من نيست. حارث هم گفت: توبه نمى ‏كنم، ولى از حضور تو مى ‏روم! حارث برخاست و رفت. وقتى از پيامبر صلی الله علیه وآله دور شد، پرنده ‏اى در آسمان ظاهر شد و سنگ ريزه‏اى بر سر او رها كرد كه سرش را سوراخ و از انتهاى بدنش خارج شد و ابر سياهى در آسمان برقى زد و بدن او را سوزاند آنگاه اين آيه نازل شد:
سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلکافرین لَیس لَه دافعٌ مِن الله ذِی المَعارج ؛ درخواست کننده ای درخواست عذاب کرد. آن عذاب برای کافرین است و برطرف کننده ای ندارد و از طرف خدایی است که صاحب آسمان هاست!
اين جريان به روشنى بيان مى ‏كند كه امامت امرى انتصابى و از طرف خداست؛ مردم و حتى وجود مقدّس پيامبر صلی الله علیه وآله در آن نقشى ندارند. قرآن مى ‏فرمايد:
ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا؛ آنچه پيامبر (از طرف خدا) برايتان ‏آورد قبول كنيد و از آنچه نهى مى‏ كند بپرهيزيد.
هم چنین مى ‏فرمايد:
وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى إِنْ هُوَ إِلاّ وَحْيٌ يُوحى.
يعنى پيامبراکرم صلی الله علیه وآله از روى هواى نفسش چيزى نمى‏ گويد. هرچه بگويد از طرف خداست و بر او وحی شده است. یعنی همه گفتار وکِردار واحوالات آن حضرت تحت امر خداست و او پیام آوری صادق و امین است و خود نیز تسلیم امر خداست! و اُمّت باید تسلیم او باشند.

عذاب الهى بر دشمن غدير
روز بيستم ذى الحجه نيز مراسم بيعت ادامه يافت تا اين كه تمامى مسلمانان توانستند بيعت كنند. براى بانوان نيز فرصتى مناسب تعيين شد كه در خيمه بيعت حضور يابند. براى اين كار تشت بزرگى از آب آوردند و در وسط آن پرده ‏اى زدند به طورى كه آن را به دو قسمت تقسيم كرده و آن سوى پرده ديده نمى ‏شد.

آنگاه امير المؤمنين عليه ‏السلام در يك سوى پرده نشست و دست مبارك را داخل آب گذاشته و زنان نيز در سوى ديگر پرده با قرار دادن دست خود در آب بيعت مى‏ كردند و با گفتن «السلام عليك يا أمير المؤمنين» و تبريك و تهنيت بيرون مى‏ رفتند.
پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم به بيعت همسران خود با امیر المؤمنین علیه السلام تاکید داشتند. بانوى بزرگ اسلام حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام نيز در اين بيعت حاضر شدند. منافقين كه تا به حال تمامى نقشه‏ هايشان نافرجام مانده بود از اعمال زشتشان دست بر نداشتند و به دنبال توطئه‏ هاى جديد بودند. آنها اين بار از راه شبهه اندازى وارد شدند و سعى كردند در مفاهيم خطابه پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم تشكيك كنند. مثلا در منظور حضرت از جمله «من كنت مولاه فعلى مولاه» تشكيك كردند، يا اين كه گفتند با على ديگران هم در خلافت شريك باشند . ولى تمامى اين نقشه‏ ها با تيز بينى پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم و امداد الهى ناكام ماند.

سند غدير
پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم كه شبهات آنان را ديده بودند عكس العملى قاطع را لازم دانستند. لذا دستور داد تمامى مسلمانان جمع شوند. سپس دوات و كاغذ طلب كرد و امر نمود آن چه مى‏ گويد و مردم اقرار مى‏ كنند به صورت مكتوب درآيد و آن را ثبت كنند تا سندى ماندگار از غدير باشد و جاى هيچ گونه شبهه‏ اى نماند. در آن نوشته بر مولى و صاحب اختيار بودن امير المؤمنين عليه‏ السلام تأكيد شد و اقرار تمامى مسلمانان حاضر نيز ثبت شد.

عذاب الهى بر دشمن غدير
عصر اين روز پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم همراه اصحاب خود و عده‏ اى از منافقين كه حارث فهرى نيز در بينشان بود، نشسته بودند. پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم كه در طول اين سه روز در هر فرصتى به بازگويى مناقب و فضائل امير المؤمنين صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم مى‏ پرداخت، در اين حال خطاب به امير المؤمنين عليه ‏السلام فرمودند:
در تو شباهتى به عيسى بن مريم وجود دارد. اگر اين گونه نبود كه گروه ‏هايى از امت درباره تو كلامى بگويند كه مسيحيان براى عيسى گفتند، درباره تو كلامى مى‏ گفتم كه از كنار هر گروه از مردم كه عبور مى ‏كردى خاك پاى تو را برداشته و به آن تبرك مى ‏جستند.
منافقين با شنيدن اين كلام برآشفتند و هر كدام كلامى توهين ‏آميز گفتند كه پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم پاسخشان را دادند.

در اين ميان حارث فهرى برخاست و با زبانى تند و جسورانه به پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم گفت: «وقتى قرار شد تو رسول اللّه‏ باشى و على جانشين تو باشد و فاطمه دخترت سيده زنان عالم و حسن و حسين سيد جوانان اهل بهشت باشند، پس براى قريش چيزى باقى نگذاشته ‏اى». پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم فرمودند: اين مقامات را من تعيين نكردم بلكه دستور خداوند است.
حارث دوباره گفت: اى محمد، ما را دعوت كردى كه «لا اله الا اللّه‏» را قبول كنيم و ما هم پذيرفتيم. سپس از ما خواستى كه پيامبريت را پذيرا باشيم و پذيرفتيم در حالى كه قلبمان رضايت نمى ‏داد!! بعد دستور نماز، روزه، حج،خمس و زكات آوردى و ما انجام داديم. به همه اينها اكتفا نكردى تا اين كه امروز پسر عمويت را منصوب نمودى و گفتى: من كنت مولاه فهذا على مولاه. آيا واقعا همه اينها از طرف خدا بود. پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم فرمودند: همه از طرف خدا به من وحى مى‏ شود. حارث دوباره گفت: تو را به خدايى كه جز او خدايى نيست آيا حتما از طرف خداست و از نزد خودت نيست؟! حضرت فرمودند: به خدايى كه جز او خدايى نيست همه اينها از طرف خداست نه از پيش خودم ـ و اين را سه بار تكرار فرمودند.
حارث دوباره سخنان كفر آميزش را بر زبان راند. در اين حال پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم فرمودند: اى حارث، از خدا بترس و از آن چه درباره دشمنى على بن ابى طالب بر زبان آوردى توبه كن. حارث سر به سوى آسمان بلند كرده گفت: «خدايا، اگر محمد در آن چه مى ‏گويد صادق و راستگوست سنگى از آسمان بر ما ببار يا عذابى نازل كن كه انتقامى در اولين ما و نشانه‏ اى بر آيندگان باشد، و اگر آن چه محمد مى ‏گويد دروغ است عذابى بر او نازل كن».
در اين هنگام آياتى بر پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم نازل شد كه يكى از آنها آيه شريفه 34 سوره انفال بود: «و ما كان اللّه‏ ليعذبهم و أنت فيهم و ما كان اللّه‏ معذبهم و هم يستغفرون»: «خدا آنان را عذاب نمى ‏كند در حالى كه تو در ميانشان باشى، و خدا آنان را عذاب نمى‏ كند در حالى كه استغفار كنند». طبق اين آيه شريفه با حضور پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم عذاب نازل نمى ‏شد، لذا حضرت به او فرمودند: اى حارث، توبه كن يا از پيش ما برو! حارث گفت: اى محمد، راه ديگر اين است كه براى قريش هم نصيبى در اين امر قرار دهى. حضرت فرمودند: اين مسئله در اختيار من نيست بلكه مربوط به خداوند تبارك و تعالى است.
حارث گفت: اگر اين گونه است اعلام مى ‏كنم كه قلبم توبه را نمى ‏پذيرد، ولى از حضور تو مى ‏روم. سپس برخاست و به سمت شترش رفت و سوار شده حركت كرد.

معجزه غدير
در اينجا غدير وارد مباهله ‏اى شگفت شده و لازم بود دست الهى معجزه ‏اى يادگار بنمايد كه براى همه منافقين در طول تاريخ درسى دندان شكن باشد.
همه مسلمانان مى ‏ديدند كه حارث در حال دور شدن است، ناگهان صحنه ‏اى مشاهده كردند كه ياد ابرهه و اصحاب فيل را در ذهن‏ ها زنده كرد. پرنده ‏اى در آسمان ظاهر شد كه در منقارش سنگريزه ‏اى اندازه عدس بود و آن را بر سر حارث رها كرد. آن سنگريزه از سر او وارد شده و طول بدنش را درنورديد و از انتهاى بدنش خارج شد. سپس ابر سياهى پديدار گشت و رعد و برقى زد و صاعقه‏ اى به وجود آورد كه بر بدن حارث خورد و او را سوزانيد.
در اين هنگام جبرئيل نازل شد و آيات قرآنى اين معجزه غدير را با خود آورد: «سأل سائل بعذاب واقع. للكافرين ليس له دافع. من اللّه‏ ذى المعارج» :«طلب كرد درخواست كننده‏ اى عذاب واقع را، براى كافران كه قدرت دفع آن را ندارند، و اين از طرف خداوند بود».
اين گونه مراسم بيعت سه روزه پايان پذيرفت و براى هميشه در ذهن مسلمانان نقش بست. پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم دستور حركت شبانه را صادر فرمود و كاروان همان شب حركت كرد.
قصه غدير به قدرى مهم بود كه براى عدّه ‏اى نياز به معجزه ‏اى بزرگ داشت و اين معجزه مانند معجزه ‏ى سپاه ابرهه واقع شد و دهان به دهان در بين مردم منتشر گشت.

***********************************************************
منابع و مستندات
1 ـ بحار الانوار: ج37، ص166.
2 ـ اقبال الاعمال: ج2، ص251.
3 ـ مناقب آل ابي طالب: ج2، ص241.
4 ـ تفسير ثعلبى: ج10، ص35 .
5 ـ شواهد التنزيل: ج2، ص381.

معجزۀ غدیر
چند روز مى‏ گذرد… روز بيستم و يكم ماه ذى ‏الحجّه فرا مى ‏رسد، بيشتر مردم با على عليه ‏السلام بيعت كرده ‏اند و عدّه كمى باقى مانده ‏اند .
فكر مى‏ كنم كه امروز تا ظهر مراسم بيعت تمام شود و ما به سوى مدينه حركت كنيم .
آنجا را نگاه كن ! مردى سراسيمه به سوى پيامبر مى‏ آيد . اسم او حارث فَهرى است ، او نزد پيامبر مى ‏ايستد و چنين مى ‏گويد : «اى محمّد ! به ما گفتى كه به يگانگى خدا و پيامبرى تو ايمان بياوريم ، ما هم پذيرفتيم ، سپس گفتى كه نماز بخوانيم و حج به جا آوريم ، باز هم پذيرفتيم ، امّا اكنون پسر عموى خود را بر ما امير كردى ، بگو بدانم آيا تو اين كار را از جانب خود انجام دادى يا اين كه خدا اين دستور را داده است ؟» .
پيامبر نگاهى به او مى‏ كند و مى ‏گويد : «آن چه من گفتم دستور خدا بوده و من از خود سخنى نمى‏ گويم» .
حارث تا اين سخن را مى ‏شنود سر خود را به سوى آسمان مى‏ گيرد و مى‏ گويد : «خدايا ! اگر محمّد راست مى ‏گويد و ولايت على از آسمان آمده است ، پس عذابى بفرست و مرا نابود كن» !
حارث سه بار اين جمله را مى ‏گويد و از پيامبر روى برمى‏ گرداند .
از سخن اين مرد تعجّب مى‏ كنم ، آخر نادانى و جهالت تا چه اندازه ؟!
پيامبر نگاهى به او مى‏ كند و بعد از او مى‏ خواهد تا از آن چه بر زبان جارى كرده است توبه كند .
حارث مى ‏گويد : «من از سخنى كه گفته‏ ام پشيمان نيستم و توبه نمى‏ كنم» .
او در دلش مى‏ خندد و مى ‏گويد : «پس چرا عذاب نازل نشد ؟ شما كه خود را برحق مى‏ دانستيد ، پس كو آن عذابى كه من طلب كردم!» .
او تصوّر مى‏ كند كه پيروز اين ميدان است ، زيرا عذابى نازل نشد .
من هم در فكر فرو رفته ‏ام ، راستش را بخواهيد كمى گيج شده ‏ام .
مگر على عليه ‏السلام بر حق نيست ، پس چرا خدا با فرستادن عذابى ، آبروى حارث را نمى ‏برد ؟ !
اگر عذاب نازل نشود مردم فكر مى‏ كنند كه همه سخنان پيامبر دروغ است .
خدايا ! هر چه زودتر كارى بكن !
امّا هر چه صبر مى‏ كنم عذابى نازل نمى ‏شود. چرا؟
پيامبر نگاهى به او مى ‏كند و مى ‏گويد : «اكنون كه توبه نمى ‏كنى از پيش ما برو» .
حارث مى ‏گويد : «باشد من از پيش شما مى ‏روم» .
او با خوشحالى سوار بر شتر خود مى ‏شود و از پيش ما مى ‏رود ، سالم و سرحال !
يكى از ياران پيامبر، وقتى مى ‏بيند كه من خيلى گيج شده ‏ام نزد من مى‏ آيد و مى‏ گويد :
ــ چه شده است ؟
ــ چرا خدا عذابى نازل نكرد تا آبروى آن مرد را ببرد ؟ من براى خوانندگان خود چه بنويسم ؟ آيا درست است بنويسم كه حارث صحيح و سالم از پيش پيامبر رفت ؟
ــ آرى ، تو بايد واقعيّت را بنويسى !
ــ يعنى مى‏ گويى كه او راست مى ‏گفت ؟ ! اين چه حرفى است كه تو مى ‏زنى ؟ !
ــ مثل اين‏ كه تو از قانون خدا اطّلاع ندارى !
ــ كدام قانون ؟
ــ مگر قرآن را نخوانده ‏اى؟ آنجا كه خدا مى ‏گويد : «اى پيامبر ! تا زمانى كه تو در ميان اين مردم هستى من عذاب نازل نمى ‏كنم» .
پيامبر ما، پيامبر مهربانى است ، اينجا سرزمين غدير است ، سرزمينى مقدّس !
چگونه خدا در اين سرزمين مقدّس و در حضور پيامبر عذاب نازل كند ؟ !
ــ خيلى ممنونم ، من اين آيه را فراموش كرده بودم .
ــ خوب ، حالا زود به دنبال حارث برو ، وقتى او از سرزمين غدير دور شود عذاب نازل خواهد شد .
من تا اين سخن را مى ‏شنوم ، دفتر و قلم خود را جمع مى ‏كنم و به دنبال حارث مى‏ دوم .
آيا مى‏ دانيد حارث از كدام طرف رفت ؟ يكى مى ‏گويد : «از آن طرف» . من به آن سمت مى‏ دوم تا به او برسم . در دل اين بيابان به دنبال يك شتر سوار مى ‏گردم . كيلومترها از غدير دور مى‏ شوم ، هنوز او را پيدا نكرده ‏ام . خدايا آن مرد كجا رفته است ؟ بايد همين طور براى طلب حقيقت بدوم ! شتر سوارى از دور پيداست .
نزديك و نزديك‏تر مى ‏شوم ، خودش است ، اين حارث است . ديگر از سرزمين غدير خيلى دور شده ‏ام ، ديگر درختان غدير را هم نمى‏ بينم .
حارث سوار بر شتر خود در دل بيابان به سوى خانه ‏اش مى ‏رود .
او خيال مى ‏كند كه پيروز ميدان است و گاهى نيشخندى به من مى ‏زند .
و من هيچ نمى‏ گويم .
ناگهان صداى گنجشكى به گوشم مى ‏رسد .
اى گنجشك ! در وسط اين بيابان چه مى‏ كنى ؟ نه اين كه گنجشك نيست ، ابابيل است !
آيا سوره فيل را خوانده ‏اى ؟ وقتى ابرهه براى خراب كردن كعبه آمده بود خدا اين پرندگان كوچك را (كه نامشان ابابيل است) فرستاد ، بر منقار هر كدام از آن‏ها سنگى بود كه بر سر سپاه ابرهه زدند و همه آن‏ها را نابود كردند .
اين پرنده كوچك هم بر منقار خود سنگى دارد ، او مى ‏آيد و درست بالاى سر حارث پرواز مى ‏كند .
او منقار خود را باز مى‏ كند و سنگ را بر سر او مى ‏اندازد . وقتى سنگ بر سر حارث مى‏ خورد سر او را مى ‏سوزاند و در آن فرو مى ‏رود و او روى زمين مى‏ افتد و مى ‏ميرد .
اى حارث ! تو عذاب خدا را براى خود طلب كردى ، اين هم عذاب خدا ! شنيده بودم كه چوب خدا صدا ندارد !
بايد سريع برگردم تا ماجرا را براى بقيّه مردم باز گويم . در ميان راه عدّه ‏اى از مردم را مى ‏بينم ، آن‏ها سراغ حارث را از من مى ‏گيرند ، مكانى كه حارث به عذاب خدا گرفتار شده است را به آن‏ها نشان مى ‏دهم ، مردم به آن سو مى‏ روند .
من به سوى غدير مى ‏آيم ، مى ‏خواهم خبر كشته شدن حارث را بدهم ، امّا مى ‏بينم كه مردم خبر دارند .
تعجّب مى ‏كنم ، به يكى مى ‏گويم :
ــ شما كه اين جا بوديد چگونه باخبر شده ‏ايد ؟
ــ خداوند دو آيه را بر پيامبر نازل كرده است !!!
ــ آيا مى ‏شود اين آيه ‏ها را براى من بخوانى ؟
ــ آرى ! گوش كن :
«سَأَلَ سَآئِلُ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ»«لِّلْكَـفِرِينَ لَيْسَ لَهُ دَافِعٌ » .
مردى عذاب را براى خود طلب كرد ، عذابى كه بر كافران نازل مى ‏شود و هيچ ‏كس نمى ‏تواند آن را برطرف گرداند .
از اين به بعد، هر وقت اين دو آيه را مى ‏خوانم، اين حادثه را به ياد مى ‏آورم.
* * *
خبر نازل شدن عذاب بر حارث به گوش همه مردم مى‏ رسد ، آن‏ها به سخنان پيامبر يقين بيشترى پيدا كرده ‏اند . اميدوارم كه اين خبر براى منافقان كه در ميان اين مردم هستند درس عبرتى باشد .
پيامبر نگاه به مردم مى ‏كند ، مى ‏بيند كه هلاك شدنِ حارث ، زمينه خوبى در مردم ايجاد كرده است .
خيلى به جا است كه پيامبر براى مردم سخنرانى كند .
الآن بايد از فرصت پيش آمده استفاده كرد ، پيامبر دستور مى ‏دهد تا همه مردم پاى منبر جمع شوند .
او بالاى منبر رو به مردم مى ‏گويد : «اى مردم ! خوشا به حال كسى كه ولايت على را قبول كند و واى بر كسى كه با على دشمنى كند ، على و شيعيان او در روز قيامت به سوى بهشت خواهند رفت و در آن ‏روز ، هيچ ترس و واهمه ‏اى نخواهند داشت . خداوند از آن‏ها راضى خواهد بود و آن‏ها غرق رحمت و مهربانى خدايند. شيعيان على به سعادت ابدى خواهند رسيد و در بهشت منزل خواهند كرد و فرشتگان بر آنان سلام خواهند نمود ».
مراسم غدير با اين سخنان پيامبر به پايان مى ‏آيد ، آخرين سخنان پيامبر در غدير، وعده بهشت براى شيعيان على عليه ‏السلام است .
هر كسى كه به ولايت على عليه ‏السلام وفادار بماند و او را دوست بدارد، بهشت منزلگاه او خواهد بود .
مراسم غدير رو به پايان است ، مردم مى ‏خواهند به خانه و كاشانه خود بازگردند . آن‏ها نزد پيامبر مى ‏آيند و اجازه مى‏ خواهند تا حركت خود را آغاز كنند .
پيامبر به آن‏ها اجازه مى ‏دهد ، آنها آماده حركت مى ‏شوند، خيمه ‏ها جمع مى ‏شود .
اهل مكّه و يمن براى خداحافظى مى‏ آيند، آنها با پيامبر وداع مى ‏كنند و به سوى شهر خود مى‏ روند . سپس آنانى كه منزلشان در مسير عراق و مصر است با پيامبر خدا حافظى كرده و حركت مى‏ كنند . پيامبر هم همراه با مردم مدينه به سوى مدينه رهسپار مى ‏شود.
*******************************************************************************

مستندات

۱ . فلمّا كان بعد ثلاثة وجلس النبيّ صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله مجلسه، أتاه رجل… : بحار الأنوار ج 37 ص 166.
۲ . أخذ رسول اللّه‏ بعضد علي بن أبي طالب يوم غدير خمّ ثمّ قال: مَن كنت مولاه، فقام إليه أعرابي… فهذا عن اللّه‏ أم عنك؟!… : شواهد التنزيل ج 2 ص 385؛ لمّا بلغ بغدير خمّ وشاع ذلك في البلاد، أتى الحارث بن النعمان الفهري… : مناقب آل أبي طالب ج 2 ص 241، إقبال الأعمال ج 2 ص 251، الطرائف ص 153.
۳ . إمّا أن تتوب وإمّا أن ترحل عنّا، قال: إنّ قلبي لا يطاوعني إلى التوبة… : مناقب آل أبي طالب ج 2 ص 167، نهج‏الإيمان ص 488.
۴ . أنفال: 33.
۵ . فركب راحلته، فلمّا أصحر أنزل اللّه‏ عليه طيراً من السماء في منقاره حصاة: مناقب آل أبي طالب ج 2 ص 167، تفسير مجمع البيان ج 10 ص 445، بحار
الأنوار ج 15 ص 2 138.
۶ . معارج: 1 ـ 2.
۷ . وأنزل اللّه‏ تعالى على رسوله: «سَأَلَ سَآئِلُ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ»… : مناقب آل أبي طالب 2 ص 166، الغدير ج 1 ص 241، 243.
۸ . طوبى لمن والاه، والويل لمن عاداه، كأنّي أنظر إلى عليّ وشيعته يوم القيامة يُزفّون على نوق… : بحار الأنوار ج 37 ص 167.

آفتاب مثل همیشه داغ و سوزان بود؛ پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از جانشین خود سخن می گفت. این حرف ها برای منافقان جمع خیلی گران تمام می شد. هر جمله ی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بیشتر از آفتاب داغی بر دل هایشان می گذاشت. دندان ها را بر هم می فشردند و بغضشان را مخفی می کردند. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم می فرمود: علی مولا و رهبر هر کسی است که من مولا و رهبرش بوده ام. این سخنان به حارث رسید. او نمی توانست مثل خیلی های دیگر بغضش را پنهان کند. جلو آمد و با صدای نخراشیده اش گفت:
ای محمد، تو ما را به گفتن لا اله الا الله دعوت کردی، پذیرفتیم. سپس خواستی که تو را فرستاده ی خداوند بدانیم؛ دانستیم. سپس گفتی نماز بخوانیم؛ خواندیم. روزه بگیرید. سپس گفتی به حج برویم. حج رفتیم. حالا پسرعموی جوانت را علم کرده ای و می گویی او مولای ماست. این سخن از طرف توست یا از جانب خدا؟ پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم پاسخ داد: از جانب خداست. حارث سه بار سؤالش را تکرار کرد و همان پاسخ را شنید. با عصبانیت تمام از جای خود بلند شد و گفت: خدایا اگر این گفته حق است، سنگی از آسمان بر ما بباران تا عذاب ما باشد و نشانه ای برای دیگران و اگر محمد دروغ می گوید،عذابت را بر او نازل کن. حارث افسار شترش را کشید و سوارش شد. هنوز خیلی دور نشده بود که دعایش مستجاب شد! سنگی از آسمان بر سرش خورد و او را هلاک کرد.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم رو به دوستان حارث کرده و فرمود: پیش رفیقتان بروید به آنچه خواسته بود، رسید.

نکته ها:
۱ . پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم سه بارتأکید کردند که انتخاب جانشین به دست من نیست و تنها به انتخاب خداوند است. وقتی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم حق انتخاب جانشین خود را ندارد، تکلیف سایر مردم روشن است.
۲ . آن هایی که در سقیفه جمع شدند و خلیفه ای را برای دیگران تراشیدند، خلاف فرموده ی خداوند و پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم عمل کردند.
۳ . تا زمانی که حارث از نزد پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم دور نشده بود؛ عذاب نازل نشد. اما وقتی که گفت قلب من نمی خواهد که توبه کند و از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فاصله گرفت؛ عذاب الهی بر او نازل شد. از پیامبر رحمت دور نشویم.
۴ . پس از عذاب حارث این آیه یک بار دیگر نازل شد.( سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ). کسی تقاضای عذاب کرد؛عذابی که کافران راه فراری از آن ندارند.
۵ . در تاریخ چند بار دشمنان امیرالمؤمنین علیه السلام با پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بر سر جانشینی ایشان بی ادبی کردند و تقاضای عذاب کردند. یک بار یک عرب گستاخ، یک بار یکی از منافقان با دوازده تن از یارانش و هر بار این آیه و عذاب نازل شد.
۶ . قرآن کریم دشمنان امیرالمؤمنین علیه السلام را کافر خوانده است.
۷ . این اتفاقات منافق بودن بعضی از اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را نشان می دهد. پس این گونه نیست که اهل سنت گمان می کنند که همه ی اصحاب پیامبر عادل هستند.
۸ . این اتفاق یکی از معجزه های غدیر است تا کسی برای گمراهی اش عذری نداشته باشد.
آیه
( سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ).
کسی تقاضای عذاب کرد؛عذابی که کافران راه فراری از آن ندارند.

عذاب کافران امیرالمؤمنین علیه السلام پیش از ظهور
این آیه یک بار دیگر پیش از قیام امام زمان علیه السلام خودش را نشان می دهد و آن آتشی است که ظاهرا در عراق به راه می افتد و بسیاری از دشمنان ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام را از بین می برد.
در زمان ظهور بسیاری از مردم پس از دیدن امام مهربانی حضرت مهدی علیه السلام و نشانه هایشان به او ایمان می آورند؛ تنها دشمنان لجوجی می مانند که آرامش را از زمین گرفته اند یک بار دیگر جهانیان نابودی دشمنان امیرالمؤمنین علیه السلام را به چشم خود می بینند.

تفسير فرات الكوفي ؛ ص503 قَالَ حَدَّثَنَا فُرَاتُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ الْكُوفِيُّ [قَالَ حَدَّثَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مُصْعَبٍ الْبَجَلِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو عُمَارَةَ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ الْمُهْتَدِي قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مَعْشَرَ الْمَدَنِيُّ عَنْ سَعِيدِ بْنِ أَبِي سَعِيدٍ الْمَقْبُرِيِ] عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ قَالَ: طُرِحَتِ الْأَقْتَابُ لِرَسُولِ اللَّهِ ص يَوْمَ غَدِيرِ خُمٍّ قَالَ فَعَلَا عَلَيْهَا فَحَمِدَ اللَّهَ [تَعَالَي] وَ أَثْنَي عَلَيْهِ ثُمَّ أَخَذَ بِعَضُدِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع فَاسْتَلَّهَا فَرَفَعَهَا ثُمَّ قَالَ اللَّهُمَّ مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ [فَهَذَا عَلِيٌّ فَهَذَا] مَوْلَاهُ اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ فَقَامَ إِلَيْهِ أَعْرَابِيٌّ مِنْ أَوْسَطِ النَّاسِ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ دَعَوْتَنَا أَنْ نَشْهَدَ أَنْ لَا إِلَهَإِلَّا اللَّهُ فَشَهِدْنَا وَ أَنَّكَ رَسُولُ اللَّهِ فَصَدَّقْنَا وَ أَمَرْتَنَا بِالصَّلَاةِ فَصَلَّيْنَا وَ بِالصِّيَامِ فَصُمْنَا وَ بِالْجِهَادِ فَجَاهَدْنَا وَ بِالزَّكَاةِ فَأَدَّيْنَا قَالَ وَ لَمْ يَقْنَعْكَ [تنفعك تقنعك] إِلَّا [إلي] أَنْ أَخَذْتَ بِيَدِ هَذَا الْغُلَامِ عَلَي رُءُوسِ الْأَشْهَادِ فَقُلْتَ اللَّهُمَّ مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ [فَعَلِيٌ] مَوْلَاهُ [اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ] فَهَذَا عَنِ اللَّهِ أَمْ عَنْكَ قَالَ هَذَا عَنِ اللَّهِ لَا عَنِّي [ثُمَ] قَالَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَهَذَا عَنِ اللَّهِ لَا عَنْكَ قَالَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَهَذَا عَنِ اللَّهِ لَا عَنِّي ثُمَّ قَالَ ثَالِثَةً اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَهَذَا عَنْ رَبِّكَ لَا عَنْكَ قَالَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَهَذَا عَنْ رَبِّي لَا عَنِّي قَالَ فَقَامَ الْأَعْرَابِيُّ مُسْرِعاً إِلَي بَعِيرِهِ وَ هُوَ يَقُولُ اللَّهُمَّ إِنْ كانَ هذا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ أَوِ ائْتِنا بِعَذابٍ أَلِيمٍ قَالَ فَمَا اسْتَتَمَّ الْأَعْرَابِيُّ الْكَلِمَاتِ حَتَّي نَزَلَتْ عَلَيْهِ نَارٌ مِنَ السَّمَاءِ فَأَحْرَقَتْهُ وَ أَنْزَلَ اللَّهُ فِي عَقِبِ ذَلِكَ سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ. لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ مِنَ اللَّهِ ذِي الْمَعارِجِ. قَالَ [فُرَاتٌ] حَدَّثَنِي جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ بِشْرَوَيْهِ الْقَطَّانُ مُعَنْعَناً عَنِ الْأَوْزَاعِيِّ عَنْ صَعْصَعَةَ بْنِ صُوحَانَ وَ الْأَحْنَفُ بْنُ قَيْسٍ قَالا جَمِيعاً سَمِعْنَا [عَنِ] ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: كُنْتُ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص إِذْ دَخَلَ عَلَيْنَا عَمْرُو بْنُ الْحَارِثِ الْفِهْرِيُّ قَالَ يَا أَحْمَدُ أَمَرْتَنَا بِالصَّلَاةِ وَ الزَّكَاةِ أَ فَمِنْكَ [كَانَ] هَذَا أَمْ مِنْ رَبِّكَ يَا مُحَمَّدُ قَالَ الْفَرِيضَةُ مِنْ رَبِّي وَ أَدَاءُ الرِّسَالَةِ مِنِّي حَتَّي أَقُولَ مَا أَدَّيْتُ إِلَيْكُمْ إِلَّا مَا أَمَرَنِي رَبِّي [قَالَ] فَأَمَرْتَنَا بِحُبِّ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ زَعَمْتَ أَنَّهُ مِنْكَ كَهَارُونَ مِنْ مُوسَي وَ شِيعَتُهُ عَلَي نُوقٍ غُرٍّ مُحَجَّلَةٍ يَرْفُلُونَ فِي عَرْصَةِ الْقِيَامَةِ حَتَّي يَأْتِيَ الْكَوْثَرَ فَيَشْرَبَ وَ يَسْقِيَ [صح] هَذِهِ الْأُمَّةَ وَ يَكُونَ زُمْرَةً فِي عَرْصَةِ الْقِيَامَةِ أَ بِهَذَا الْحُبِّ سَبَقَ مِنَ السَّمَاءِ أَمْ كَانَ مِنْكَ يَا مُحَمَّدُ قَالَ بَلَي سَبَقَ مِنَ السَّمَاءِ ثُمَّ كَانَ مِنِّي لَقَدْ خَلَقَنَا اللَّهُ نُوراً تَحْتَ الْعَرْشِ فَقَالَ عَمْرُو بْنُ الْحَارِثِ الْآنَ عَلِمْتُ أَنَّكَ سَاحِرُ كَذَّابٌ يَا مُحَمَّدُ أَ لَسْتُمَا مِنْ وُلْدِ آدَمَ قَالَ بَلَي وَ لَكِنْ خَلَقَنَا [خَلَقَنِي] اللَّهُنُوراً تَحْتَ الْعَرْشِ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ اللَّهُ آدَمَ بِاثْنَيْ عَشَرَ أَلْفَ سَنَةٍ فَلَمَّا أَنْ خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ أَلْقَي النُّورَ فِي صُلْبِ آدَمَ فَأَقْبَلَ يَنْتَقِلُ ذَلِكَ النُّورُ مِنْ صُلْبٍ إِلَي صُلْبٍ حَتَّي تَفَرَّقْنَا فِي صُلْبِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ أَبِي طَالِبٍ فَخَلَقَنَا رَبِّي مِنْ ذَلِكَ النُّورِ لَكِنَّهُ [لَكِنْ] لَا نَبِيَّ بَعْدِي قَالَ فَوَثَبَ عَمْرُو بْنُ الْحَارِثِ الْفِهْرِيُّ مَعَ اثْنَيْ عَشَرَ رَجُلًا مِنَ الْكُفَّارِ وَ هُمْ يَنْفُضُونَ أَرْدِيَتَهُمْ فَيَقُولُونَ اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ مُحَمَّدٌ صَادِقاً فِي مَقَالَتِهِ فَارْمِ عَمْراً وَ أَصْحَابَهُ بِشُوَاظٍ مِنْ نَارٍ
قَالَ فَرُمِيَ عَمْرٌو وَ أَصْحَابُهُ بِصَاعِقَةٍ مِنَ السَّمَاءِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ هَذِهِ الْآيَةَ سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ مِنَ اللَّهِ ذِي الْمَعارِجِ فَالسَّائِلُ عَمْرٌو وَ أَصْحَابُهُ. – [فُرَاتٌ] قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ ظَبْيَانَ مُعَنْعَناً عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْخَارِفِيِّ قَالَ: سَأَلْتُ سُفْيَانَ بْنَ عُيَيْنَةَ عَنْ سَأَلَ سائِلٌ فِيمَنْ نَزَلَتْ قَالَ يَا ابْنَ أَخِي سَأَلْتَنِي عَنْ شَيْءٍ مَا سَأَلَنِي عَنْهُ أَحَدٌ [خَلْقٌ] قَبْلَكَ لَقَدْ سَأَلْتُ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ ع عَنْ مِثْلِ الَّذِي سَأَلْتَنِي عَنْهُ فَقَالَ أَخْبَرَنِي أَبِي عَنْ جَدِّي عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ لَمَّا كَانَ يَوْمُ غَدِيرِ خُمٍّ قَامَ رَسُولُ اللَّهِ ص خَطِيباً فَأَوْجَزَ فِي خُطْبَتِهِ ثُمَّ دَعَا عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ ع فَأَخَذَ بِضَبْعِهِ ثُمَّ رَفَعَ [أَخَذَ] بِيَدِهِ حَتَّي رُئِيَ بَيَاضُ إِبْطَيْهِمَا [إِبْطَيْهِ] وَ قَالَ أَ لَمْ أُبَلِّغْكُمُ الرِّسَالَةَ أَ لَمْ أَنْصَحْ لَكُمْ قَالُوا اللَّهُمَّ نَعَمْ فَقَالَ مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاهُ اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ فَفَشَتْ فِي النَّاسِ فَبَلَغَ ذَلِكَ الْحَارِثَ بْنَ النُّعْمَانِ الْفِهْرِيَّ فَرَحَلَ رَاحِلَتَهُ ثُمَّ اسْتَوَي عَلَيْهَا وَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذْ ذَاكَ بِمَكَّةَ حَتَّي انْتَهَي إِلَي الْأَبْطَحِ فَأَنَاخَ نَاقَتَهُ ثُمَّ عَقَلَهَا ثُمَّ جَاءَ إِلَي النَّبِيِّ [ص] فَسَلَّمَ فَرَدَّ عَلَيْهِ النَّبِيُّ [ص] فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ إِنَّكَ دَعَوْتَنَا أَنْ نَقُولَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ فَقُلْنَا ثُمَّ دَعَوْتَنَا أَنْ نَقُولَ إِنَّكَ رَسُولُ اللَّهِ فَقُلْنَا وَ فِي الْقَلْبِ مَا فِيهِ ثُمَّ قُلْتَ صَلُّوا فَصَلَّيْنَا ثُمَّ قُلْتَ صُومُوا فَصُمْنَا فَأَظْمَأْنَا نَهَارَنَا وَ أَتْعَبْنَا أَبْدَانَنَا ثُمَّ قُلْتَ حُجُّوا فَحَجَجْنَا ثُمَّ قُلْتَ إِذَا رُزِقَ أَحَدُكُمْ مِائَتَيْ دِرْهَمٍ فَلْيَتَصَدَّقْ بِخُمُسِهِ [فِي] كُلِّ سَنَةٍ فَفَعَلْنَا ثُمَّ إِنَّكَ أَقَمْتَ ابْنَ عَمِّكَ فَجَعَلْتَهُ عَلَماً وَ قُلْتَ مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاهُ اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ أَ فَعَنْكَ أَمْ عَنِ اللَّهِ قَالَ بَلْ عَنِ اللَّهِ قَالَ فَقَالَهَا ثَلَاثاً قَالَ فَنَهَضَ وَ إِنَّهُ لَمُغْضَبٌ وَ إِنَّهُ لَيَقُولُ اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ مَا قَالَ مُحَمَّدٌ حَقّاً فَأَمْطِرْ عَلَيْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ تَكُونُ نَقِمَةً فِي أَوَّلِنَا وَ آيَةً فِي آخِرِنَا وَ إِنْ كَانَ مَا قَالَ مُحَمَّدٌ كَذِباً فَأَنْزِلْ بِهِ نَقِمَتَكَ ثُمَّ أَثَارَ نَاقَتَهُ فَحَلَّ عِقَالَهَا ثُمَّ اسْتَوَي عَلَيْهَا فَلَمَّا خَرَجَ مِنَ الْأَبْطَحِ رَمَاهُ اللَّهُ [تَعَالَي] بِحَجَرٍ مِنَ السَّمَاءِ فَسَقَطَ عَلَي رَأْسِهِ وَ خَرَجَ مِنْ دُبُرِهِ وَ سَقَطَ مَيِّتاً فَأَنْزَلَ [وَ أَنْزَلَ] اللَّهُ فِيهِ سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ مِنَ اللَّهِ ذِي الْمَعارِجِ. [فُرَاتٌ] قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو أَحْمَدَ بْنُ يَحْيَي بْنِ عُبَيْدِ بْنِ الْقَاسِمِ الْقَزْوِينِيُّ مُعَنْعَناً عَنْ سَعْدِ بْنِ أَبِي وَقَّاصٍ قَالَ: صَلَّي بِنَا النَّبِيُّ ص صَلَاةَ الْفَجْرِ يَوْمَ الْجُمُعَةِ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَيْنَا بِوَجْهِهِ الْكَرِيمِ الْحَسَنِ وَ أَثْنَي عَلَي اللَّهِ [تَبَارَكَ وَ] تَعَالَي فَقَالَ أَخْرُجُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ أَمَامِي وَ بِيَدِهِ لِوَاءُ الْحَمْدِ وَ هُوَ يَوْمَئِذٍ مِنْ شُقَّتَيْنِ شُقَّةٍ مِنَ السُّنْدُسِ وَ شُقَّةٍ مِنَ الْإِسْتَبْرَقِ فَوَثَبَ إِلَيْهِ رَجُلٌ أَعْرَابِيٌّ مِنْ أَهْلِ نَجْدٍ مِنْ وُلْدِ جَعْفَرِ بْنِ كِلَابِ بْنِ رَبِيعَةَ فَقَالَ قَدْ أَرْسَلُونِي إِلَيْكَ لِأَسْأَلَكَ فَقَالَ قُلْ يَا أَخَا الْبَادِيَةِ قَالَ مَا تَقُولُ فِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ فَقَدْ كَثُرَ الِاخْتِلَافُ فِيهِ فَتَبَسَّمَ رَسُولُ اللَّهِ ص ضَاحِكاً فَقَالَ يَا أَعْرَابِيٌّ وَ لِمَ كَثُرَ [يكثر] الِاخْتِلَافُ فِيهِ عَلِيٌّ مِنِّي كَرَأْسِي مِنْ بَدَنِي وَ زِرِّي مِنْ قَمِيصِي فَوَثَبَ الْأَعْرَابِيُّ مُغْضَباً ثُمَّ قَالَ يَا مُحَمَّدُ إِنِّي أَشَدُّ مِنْ عَلِيٍّ بَطْشاً فَهَلْ يَسْتَطِيعُ عَلِيٌّ أَنْ يَحْمِلَ لِوَاءَ الْحَمْدِ فَقَالَ النَّبِيُّ ص مَهْلًا يَا أَعْرَابِيٌّ فَقَدْ أُعْطِيَ عَلِيٌّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ خِصَالًا شَتَّي حُسْنَ يُوسُفَ وَ زُهْدَ يَحْيَي وَ صَبْرَ أَيُّوبَ وَ طُولَ آدَمَ وَ قُوَّةَجَبْرَئِيلَ [ع] وَ بِيَدِهِ لِوَاءُ الْحَمْدِ وَ كُلُّ الْخَلَائِقِ تَحْتَ اللِّوَاءِ يَحُفُّ بِهِ الْأَئِمَّةُ وَ الْمُؤَذِّنُونَ بِتِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَ الْأَذَانِ وَ هُمُ الَّذِينَ لَا يَتَبَدَّدُوَن فِي قُبُورِهِمْ فَوَثَبَ الْأَعْرَابِيُّ مُغْضَباً وَ قَالَ اللَّهُمَّ إِنْ يَكُنْ مَا قَالَ مُحَمَّدٌ فِيهِ حَقّاً فَأَنْزِلْ عَلَيَّ حَجَراً فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَيْهِ [فِيهِ] سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ مِنَ اللَّهِ ذِي الْمَعارِجِ. الكافي (ط – الإسلامية) ؛ ج1 ؛ ص422 عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَيْمَانَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَي- سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ. لِلْكافِرينَ بِوَلَايَةِ عَلِيٍ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ ثُمَّ قَالَ هَكَذَا وَ اللَّهِ نَزَلَ بِهَا جَبْرَئِيلُ ع عَلَي مُحَمَّدٍ ص. الكافي (ط – الإسلامية) ؛ ج8 ؛ ص57 عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَيْمَانَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ: بَيْنَا رَسُولُ اللَّهِ ص ذَاتَ يَوْمٍ جَالِساً إِذْ أَقْبَلَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ فِيكَ شَبَهاً مِنْ عِيسَي ابْنِ مَرْيَمَ وَ لَوْ لَا أَنْ تَقُولَ فِيكَ طَوَائِفُ مِنْ أُمَّتِي مَا قَالَتِ النَّصَارَي فِي عِيسَي ابْنِ مَرْيَمَ لَقُلْتُ فِيكَ قَوْلًا لَا تَمُرُّ بِمَلَإٍ مِنَ النَّاسِ إِلَّا أَخَذُوا التُّرَابَ مِنْ تَحْتِ قَدَمَيْكَ يَلْتَمِسُونَ بِذَلِكَ الْبَرَكَةَ قَالَ فَغَضِبَ الْأَعْرَابِيَّانِ وَ الْمُغِيرَةُ بْنُ شُعْبَةَ وَ عِدَّةٌ مِنْ قُرَيْشٍ مَعَهُمْ فَقَالُوا مَا رَضِيَ أَنْ يَضْرِبَ لِابْنِ عَمِّهِ مَثَلًا إِلَّا عِيسَي ابْنَ مَرْيَمَ فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَي نَبِيِّهِ ص فَقَالَ- وَ لَمَّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْيَمَ مَثَلًا إِذا قَوْمُكَ مِنْهُ يَصِدُّونَ وَ قالُوا أَ آلِهَتُنا خَيْرٌ أَمْ هُوَ ما ضَرَبُوهُ لَكَ إِلَّا جَدَلًا بَلْ هُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ إِنْ هُوَ إِلَّا عَبْدٌ أَنْعَمْنا عَلَيْهِ وَ جَعَلْناهُ مَثَلًا لِبَنِي إِسْرائِيلَ وَ لَوْ نَشاءُ لَجَعَلْنا مِنْكُمْ يَعْنِي مِنْ بَنِي هَاشِمٍ- مَلائِكَةً فِي الْأَرْضِ يَخْلُفُونَ قَالَ فَغَضِبَ الْحَارِثُ بْنُ عَمْرٍو الْفِهْرِيُّ فَقَالَ اللَّهُمَ إِنْ كانَ هذا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِكَ أَنَّ بَنِي هَاشِمٍ يَتَوَارَثُونَ هِرَقْلًا بَعْدَ هِرَقْلٍ فَأَمْطِرْ عَلَيْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ أَوِ ائْتِنا بِعَذابٍ أَلِيمٍ فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَيْهِ مَقَالَةَ الْحَارِثِ وَ نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ- وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ ثُمَّ قَالَ لَهُ يَا ابْنَ عَمْرٍو إِمَّا تُبْتَ وَ إِمَّا رَحَلْتَ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ بَلْ تَجْعَلُ لِسَائِرِ قُرَيْشٍ شَيْئاً مِمَّا فِي يَدَيْكَ فَقَدْ ذَهَبَتْ بَنُو هَاشِمٍ بِمَكْرُمَةِ الْعَرَبِ وَ الْعَجَمِ فَقَالَ لَهُ النَّبِيُّ ص لَيْسَ ذَلِكَ إِلَيَّ ذَلِكَ إِلَي اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَي فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ قَلْبِي مَا يُتَابِعُنِي عَلَي التَّوْبَةِ وَ لَكِنْ أَرْحَلُ عَنْكَ فَدَعَا بِرَاحِلَتِهِ فَرَكِبَهَا فَلَمَّا صَارَ بِظَهْرِ الْمَدِينَةِ أَتَتْهُ جَنْدَلَةٌ فَرَضَخَتْ هَامَتَهُ ثُمَّ أَتَي الْوَحْيُ إِلَي النَّبِيِّ ص فَقَالَ سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلْكافِرينَ بِوَلَايَةِ عَلِيٍ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ مِنَ اللَّهِ ذِي الْمَعارِجِ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّا لَا نَقْرَؤُهَا هَكَذَا فَقَالَ هَكَذَا وَ اللَّهِ نَزَلَ بِهَا جَبْرَئِيلُ عَلَي مُحَمَّدٍ ص وَ هَكَذَا هُوَ وَ اللَّهِ مُثْبَتٌ فِي مُصْحَفِ فَاطِمَةَ ع فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لِمَنْ حَوْلَهُ مِنَ الْمُنَافِقِينَ انْطَلِقُوا إِلَي صَاحِبِكُمْ فَقَدْ أَتَاهُ مَا اسْتَفْتَحَ بِهِ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ اسْتَفْتَحُوا وَ خابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ تفسير القمي ؛ ج2 ؛ ص385 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ- سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ قَالَ سُئِلَ أَبُو جَعْفَرٍ ع عَنْ مَعْنَي هَذَا، فَقَالَ: نَارٌ تَخْرُجُ مِنَ الْمَغْرِبِ وَ مَلَكٌ يَسُوقُهَا مِنْ خَلْفِهَا حَتَّي تَأْتِيَ دَارَ بَنِي سَعْدِ بْنِ هَمَّامٍ عِنْدَ مَسْجِدِهِمْ- فَلَا تَدَعُ دَاراً لِبَنِي أُمَيَّةَ إِلَّا أَحْرَقَتْهَا وَ أَهْلَهَا- وَ لَا تَدَعُ دَاراً فِيهَا وَتْرٌ لِآلِ مُحَمَّدٍ إِلَّا أَحْرَقَتْهَا، وَ ذَلِكَ الْمَهْدِيُّ ع، وَ فِي حَدِيثٍ آخَرَ- لَمَّا اصْطَفَّتِ الْخَيْلَانِ يَوْمَ بَدْرٍ رَفَعَ أَبُو جَهْلٍ يَدَهُ وَ قَالَ: اللَّهُمَّ إِنَّهُ قَطَعَنَا الرَّحِمَ- وَ آتَانَا بِمَا لَا نَعْرِفُهُ فَاجِئْهُ بِالْعَذَابِ، فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِع الغيبة للنعماني ؛ النص ؛ ص272 حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ هَمَّامٍ قَالَ حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مَالِكٍ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْخَطَّابِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ صَالِحِ بْنِ سَهْلٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع فِي قَوْلِهِ تَعَالَي سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ قَالَ تَأْوِيلُهَا فِيمَا يَأْتِي عَذَابٌ يَقَعُ فِي الثُّوَيَّةِ يَعْنِي نَاراً حَتَّي يَنْتَهِيَ إِلَي الْكُنَاسَةِ كُنَاسَةِ بَنِي أَسَدٍ حَتَّي تَمُرَّ بِثَقِيفٍ لَا تَدَعُ وَتْراً لآِلِ مُحَمَّدٍ إِلَّا أَحْرَقَتْهُ وَ ذَلِكَ قَبْلَ خُرُوجِ الْقَائِمِ ع. الغيبة للنعماني ؛ النص ؛ ص272 حَدَّثَنَا أَبُو سُلَيْمَانَ أَحْمَدُ بْنُ هَوْذَةَ قَالَ حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ إِسْحَاقَ النَّهَاوَنْدِيُّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَمَّادٍ الْأَنْصَارِيِّ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع كَيْفَ تَقْرَءُونَ هَذِهِ السُّورَةَ قُلْتُ وَ أَيَّةُ سُورَةٍ قَالَ سُورَةُ سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ فَقَالَ لَيْسَ هُوَ سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ إِنَّمَا هُوَ سَالَ سَيْلٌ وَ هِيَ نَارٌ تَقَعُ فِي الثُّوَيَّةِ ثُمَّ تَمْضِي إِلَي كُنَاسَةِ بَنِي أَسَدٍ ثُمَّ تَمْضِي إِلَيثَقِيفٍ فَلَا تَدَعُ وَتْراً لآِلِ مُحَمَّدٍ إِلَّا أَحْرَقَتْهُ.

معجزه غدیر (عذاب منکر غدیر)

بیان مختصر معجزه غدیر (عذاب منکر غدیر)

بیان تفصیلی معجزه غدیر (عذاب منکر غدیر)

بیان داستانی معجزه غدیر (عذاب منکر غدیر)

بیان دانش آموزی معجزه غدیر (عذاب منکر غدیر)

پیوند مهدوی معجزه غدیر (عذاب منکر غدیر)

آیات و روایات مربوط به معجزه غدیر (عذاب منکر غدیر)

رسانه های مربوط به معجزه غدیر (عذاب منکر غدیر)

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ